Home»Sport» Deszcz i rywalka RadwaÅ„skiej niestraszne
Deszcz i rywalka Radwańskiej niestraszne
21. sierpień 2009 14:07:09
Ani deszcz, ani Kateryna Bondarenko nie miały sposobu na Agnieszkę Radwańską. Tenisistka z Krakowa z Ukrainką wygrała 7:5, 6:3 i może szykować się już do gry ćwierćfinałowej w tenisowym turnieju w Toronto.
Ogarnialo go coraz wieksze podniecenie, ow niepokoj, ktory zawsze sie w nim odzywal, gdy wiedzial, ze zlo moze byc posluszne jego woli, kiedy mogl je obserwowac w zwolnionym dzialaniu, w saczeniu sie kropla po kropli, podobne truciznie pozornie kuszacej, a dopiero po chwili znieksztalcajacej rysy twarzy. Przypomnialo mu sie, ze ulubionym jego zajeciem w latach chlopiecych bylo mordowanie wszystkich napotkanych po drodze stworzen: muchy odarte ze skrzydel wbijal na szpilke i trzepocace sie podpalal, rozdeptywal motyle, ostra laska przygwazdzal zaby, zabijal jaszczurki i swierszcze, rozkopywal i burzyl mrowiska. Kiedy w dwunastym roku zycia otrzymal od ojca flower, rozpoczal systematyczne tepienie wiewiorek. Najwiecej jednak zadowolenia dal mu pewien dzien poznego lata, gdy przyczaiwszy sie w rowie kolo slupow telegraficznych zastrzelil jaskolke. Po raz pierwszy odczul wowczas cierpka radosc towarzyszaca lamaniu uswieconych zwyczajow.
I w tym momencie pomyslal, ze niedaleka byc moze jest chwila, kiedy w Michasiu, z pewnoscia nie splamionym dotychczas zadnym brudnym uczynkiem, odezwie sie okrucienstwo. Kogoz moze to ominac? Kogo stac, aby zdolal wylamac sie z ogolnego prawa natury? Gdyby nie lek przed dorazna kara, ktoz by nie zabijal, kto umialby oslonic sie przed pokusami, ktore pragna karmic sie zlem? Wtem uczul, ze jednoczesnie z tymi myslami, niby w innej rzeczywistosci, istnial w nim jakis nieokreslony i nieuchwytny glos. Mial takie wrazenie, jakby czegos zapomnial.
Poderwal sie z krzesla nieopanowanym ruchem i tak szybko cofnal sie w strone okna, ze nie zauwazyl nawet, kiedy Michas takze wstal. Wzrok jego przykul duzy krzyz odcinajacy sie od pobielanej sciany ciemnym, chropowatym drzewem. Sewerym zdziwil sie, ze dopiero teraz go dostrzegl. Chociaz krzyz wisial na wprost wejscia, dokladnie pamietal, iz gdy wszedl do pokoju, sciana wydala mu sie pusta.
Po krotkiej ciszy nowe natarcie wiatru zabrzmialo wzmozonym natezeniem, jakby spetane nocne sily wszystkie razem zerwaly sie z uwiezi i podobne skrzydlatym szatanom spadly gniewnym klebowiskiem na ziemie.
Seweryn drgnal. Zdal sobie nagle sprawe, jaki to glos przed chwila dawal w nim o sobie znac. Uslyszal wyraznie slowa, ktorych kiedys, gdy przystepowal po raz pierwszy do komunii, uczyl sie na pamiec: „Panie, nie jestem godzien, abys wszedl pod dach moj, ale rzeknij slowo, a bedzie zbawiona dusza moja.” Uslyszal to zdanie nasycone tym samym przelotnym wzruszeniem, z jakim je wowczas za kaplanem powtarzal. Ujrzal bialy ornat triumfujacy czerwienia krzyza, zloty kielich a wyzej monotonny nieomal dotykalny szept ksiedza: „Corpus Domini nostri Jesu Christi custodiat animam tuam in vitam aeternam.”
Ocknal sie uslyszawszy glos chlopca.
